fbpx
Vryheidsfront Plus

Leier van die VF Plus spreek UNPO in Skotse parlement toe oor politieke verandering en selfbeskikking in SA

Selfsbeskikking is ‘n internasionaal erkende en aanvaarde beginsel wat aan minderheidsgroepe die reg verleen om hulself teen assimilasie en gevolglike verdwyning in ‘n meerderheid te beskerm.

Dit was vandag die kernboodskap van dr. Pieter Groenewald, leier van die VF Plus, in sy voorlegging tot die aanloop van UNPO (Unrepresented Nations & Peoples Organization) se dertiende algemene vergadering in die Skotse parlement in Edinburgh.

Die tema van die geleentheid is "Die deel van perspektiewe oor die regte van die nieverteenwoordigdes op die vooraand van UNPO se dertiende algemene vergadering. Die titel van dr. Groenewald se voorlegging was: "Die mag van voorspraak om politieke verandering te bevorder".

Dr. Groenewald het onder meer gesê selfbeskikking dui op die regsreg van mense om hul eie lot in die internasionale orde te bepaal. Selfbeskikking is 'n kernbeginsel van die internasionale reg, voortspruitend uit die gewoontereg van die internasionale reg, en word erken as 'n algemene beginsel van die reg soos vasgelê in 'n aantal internasionale verdrae.

Hy het gesê selfbeskikking word verskans in die Verenigde Nasies (VN) se Handves en die Internasionale Deklarasie op Burgerlike en Politieke Regte as 'n reg van "alle mense."

Hier volg die res van dr. Groenewald se voorlegging:

“Hedendaagse begrippe van selfbeskikking onderskei gewoonlik tussen interne en eksterne selfbeskikking, wat daarop dui dat die strewe na selfbeskikking 'n deurlopende proses is. Interne selfbeskikking kan verwys na verskeie politieke en sosiale regte; Daarteenoor verwys eksterne selfbeskikking na volle wettige onafhanklikheid: Die afskeiding van ‘n spesifieke groep mense uit die groter politieke-regstaat. (Regsinligtinginstituut).

Internasionaal word selfbeskikking beskou as 'n aanvaarbare metode om die probleme van minderhede en onderdrukte groepe mense op te los.

Die unieke situasie van elke land en elke groep vereis 'n ander vorm van selfbeskikking. Die ongelukkige waarheid is dat regerings nooit selfbeskikking as die primêre oplossing vir ‘n probleem beskou nie. Die oortuiging van minderheidsregte of toelating tot selfbeskikking word beskou as 'n onnodige uitdaging deur baie regerings. Geen regering sal die regeringstelsel maklik herstruktureer om minderheidsgroepe te akkommodeer nie.

Regerings kies gewoonlik die oplossings van assimilasie (word deel van die meerderheid) of akkulturasie (laat jou eie kultuur los en word soos ons – verengelsing in Suid-Afrika) of selfs totale absorpsie.

In die 19de eeu, meer as 150 jaar gelede, het die Franse skrywer, Alexis de Tocqueville, die dilemma van minderhede soos volg opgesom: "Van die minderheid word verwag om deel van die meerderheid te word, maar hulle kan dit net doen as hulle bereid is om dinge wat vir hulle belangrik is prys te gee en dit veroorsaak konflik tussen hulle en die meerderheid.”

Genoeg mense moet opstaan en hulle teen onderdrukking en assimilasie uitspreek en ten gunste van minderheidsregte en selfbeskikkingsregte voordat 'n regering daaraan aandag sal gee.

Afhangende van die aard van die onderdrukking, is daar twee maniere waarop selfbeskikking bereik kan word, naamlik deur gewelddadige of nie-gewelddadige metodes. Die opsie om 'n mens se doelwit te bereik deur nie-gewelddadige metodes moet altyd die prioriteit wees. Indien jy nie-gewelddadige metodes verkies, sal jy slegs jou selfbeskermingsdoelwitte kan bereik en politieke veranderinge deur middel van voorspraak kan bewerkstellig. Dit bring ons by die onderwerp van: "Die mag van voorspraak om politieke verandering te bevorder".

 

Definisie van voorspraak:

In hierdie geval is voorspraak is 'n georganiseerde politieke proses wat gepaard gaan met die gekoördineerde pogings van mense om positiewe veranderinge vir hul gemeenskap / etniese minderheid / ondersteuners teweeg te bring deur die identifisering van kwessies en standpunte, die mobilisering van hulpbronne, organisering van strukture en meganismes en die implementering van strategieë om besluitneming te beïnvloed.

 

Metodes wat koste tot gevolg kan hê:

Die gebruik van die openbare media om die publieke mening te omvorm;

Sosiale media om met spesifieke groepe te kommunikeer;

Navorsing;

Meningsopnames;

Fondsinsamelings;

Gesprekke met meningsvormers;

Organisering van kiesers;

Opleiding en die ontwikkeling van die leierskapsvaardighede van lede / ondersteuners;

Koalisies met ander groepe met soortgelyke probleme / doelstellings;

Groepe moet saamstaan om sterker stem te hê. Daar kan verskeie voorspraakgroepe wees aangesien mense se prioriteite en kwessies uiteenlopend is. Om onder 'n gemeenskaplike saak te verenig, sal die kollektiewe stem versterk. Oorweeg dus om saam te werk om gedeelde doelstellings en doelwitte meer effektief te bereik in 'n inklusiewe raamwerk.

 

Kostelose hulpbronne:

Die krag van organisasie.

Die krag van inligting, statistiek en kennis.

Die mag van morele oortuigings.

Die krag van grondwetlike waarborge.

Die krag van ekonomiese, sosiale, kulturele en politieke regte.

Wanneer regte in wette en internasionale konvensies vasgelê word – soos vryheid van spraak en assosiasie en ander politieke en burgerregte – bied hulle 'n wetlike raamwerk vir optrede. In sulke gevalle is voorspraak oor haalbaarheid, afdwinging, teenstand teen dubbele standaarde en vir gelyke beskerming. Wees vertroud met die stelsels wat in plek is om die menseregteskendings te dokumenteer en aan te meld en om klagtes by die regering en internasionale organisasies in te dien.

Wanneer regte nie in die reg vervat is nie, soos ekonomiese, maatskaplike en kulturele regte wat verband hou met byvoorbeeld die omgewing, gesondheidsorg, ens., moet voorspraak daarop fokus om verandering te bring deur wetgewing en beleid.

Selfbeskikking is nie doelgemaak of ‘n gegewe nie. Daar is verskillende stadiums van selfbeskikking waardeur gegaan moet word om die eindelike doel te bereik.

'n Belangrike stadium is om 'n gemeenskap of etniese groep te mobiliseer.

Die doel is om genoeg mense te mobiliseer om jou doelwit te bereik deur druk op die regering te plaas.

Mense het 'n voertuig nodig om te mobiliseer. Dit is dikwels 'n politieke party, maar dit kan ook 'n kulturele organisasie wees, of albei, of selfs 'n burgerlike organisasie.

Dit is altyd maklik om mense wat griewe het, te mobiliseer: as hulle ekonomies onderdruk word en sukkel, gebruik dit teen die regering. As hulle kultureel onderdruk word (taal, opvoeding, tradisies) – gebruik hierdie griewe om hulle te mobiliseer teen die regering.

Griewe kry jou egter net tot op ‘n sekere punt. Dan moet mense oorreed word deur aan hulle 'n droom te gee. Die verwagting moet geskep word dat ‘n beter bedeling sal volg indien doelwitte bereik word. Die drumpel vir suksesvolle mobilisering word beskou as 20% van ‘n bepaalde groep mense.

 

Wat die gemobiliseerde groep moet doen:

Vreedsame optredes soos protesoptogte, dit verskaf bedingingsmag en ondersteuning in onderhandelinge met die regering en moontlike deelname aan verkiesings en referendums.

 Uit ervaring is dit duidelik dat wanneer gewelddadige eerder as nie-gewelddadige metodes gebruik word, daar 'n groot risiko is dat die meerderheid teen jou sal draai. Selfs die grootste deel van jou eie groep wat vrede en orde verkies, kan teen jou draai. Die uitsondering sou selfverdediging wees in reaksie op staatsgeweld teenoor jouself en jou organisasie.

 

Watter reaksie kan mens van die regering verwag?

Regerings sal die maklikste oplossings kies wat hulle bevoordeel, naamlik:

Assimilasie en akkulturasie. Daardeur word:

Jy en jou saak geïgnoreer.

Jou saak word kleineer en as onsinnig afgemaak.

Die regering kan ‘n maklike uitweg bied deur enkele toegewings te maak oor byvoorbeeld onderwys en enkele ander sake.

Indien dit misluk, dan volg daar in baie gevalle onderdrukking en ‘n verbod op ‘n groep se leiers, hul propaganda, radiostasies, publikasies, ens.

Eers wanneer daar genoeg druk is en dit vir die regering duidelik word dat die groep nie sal besgee nie, kan hulle toegee om moeiliker oplossings te oorweeg. Hierdie oplossings kan die erkenning van regte, etniese pluralisme, minderheidsregte, outonomie, kulturele en territoriale selfbeskikking insluit.

 

Wat is die risiko's vir ‘n organisasie tydens so 'n stryd?

Onverdraagsaamheid tussen lede wat moontlik nie saamstem oor die kleiner besonderhede van die uiteindelike doelwit nie.

Verdeling wanneer die regering toegewings maak waarop lede anders reageer. Sommige kan dit as 'n stap in die regte rigting beskou, terwyl ander dit kan verwerp as 'n goedkoop poging en omkopery om die ware doelwit af te water.

Indien jou beweging suksesvol word, kan ander organisasies dit probeer kaap, omdat hulle op jou rug kan ry om hul doelwitte te bereik.

 

Ten slotte:

Leer van ander onverteenwoordigde groepe oor strategieë wat suksesvol was. Hierdie groepe (vroue, MIV-drukgroepe, mense van godsdienstige minderhede, ens.) kan insiggewende rigting gee uit lesse wat deur ondervinding geleer is. Gee aan jouself 'n voorsprong deur agtergrondinligting te versamel en jou pogings te fokus op beproefde benaderings.

Dit is een van die voordele van UNPO, ons kan ons gedagtes en ervarings deel en in die proses van mekaar leer.”

 

 

Kontaknommers: 083 627 4397 / 083 419 5403

 

 

 

 

DEEL DIT:

jongste artikels

Wil jy voortgaan in Afrikaans of Engels?

Kies hieronder.

Would you like to continue in English or Afrikaans?

Choose below.